Julien Bossu en Viviane Hermans over hun leven in Kraainem

Blij wonen in de Bouvier-Washerwijk

Julien en Viviane wonen in een huis vol bloemen met een mooie tuin. Ook kanarie Piet, die fluit als de beste, is aanwezig. Zelf met een poot minder blijft hij goedgehumeurd. Julien en Viviane staan ons te woord over hun leven in Kraainem, waar Julien al 75 jaar onafgebroken woont. ‘Ik ben geboren in de Langestraat in Stokkel op de grens tussen Kraainem en Sint-Pieters-Woluwe. Mijn vader was daar in 1923 komen wonen vanuit West-Vlaanderen. Hij werkte bij de spoorwegen als schilder en is hier op zichzelf begonnen.’ Zoon Julien trad in de voetsporen van zijn vader en werd ook schilder-behanger. In het begin moest hij soms ver te voet gaan naar klanten met een stootkar vol ladders. Ooit werkte hij eens voor prins Laurent.

Viviane is ook een Kraainemse. ‘Ik ben geboren in Ukkel, maar mijn grootouders hadden een boerderij op de scheiding tussen Sint-Stevens-Woluwe en laag-Kraainem, waar we in de vakantie aartoe gingen. Toen ik 9 jaar was, verhuisden mijn ouders naar Kraainem.’ Voor haar pensioen werkte Viviane vele jaren in de bakkerij van de Carrefour vlakbij. Dat betekende elke dag vroeg opstaan om alles in te pakken en klaar te zetten, maar ook veel contact met de klanten.

Oorlogsinvaliden

De tuinwijk Bouvier-Washer waar Julien en Viviane wonen, bevindt zich op de weg tussen hun ouderlijke huizen. Lang voor ze hier woonden, fietsten ze hier vaak voorbij. Ze kennen elkaar al sinds hun twaalfde via familie en vrienden. ‘Tussen Stokkel en Kraainem was er vroeger niets. Het waren allemaal weilanden behalve deze wijk. Dit jaar is de 100e verjaardag van de wijk die in 1923 werd gebouwd, vooral door de inzet van de rijke dame Laure Bouvier Washer, die haar zoon verloor in de Eerste Wereldoorlog. Ze zette zich daarna in voor de opvang van oorlogsinvaliden.’

In 1915 richtten enkele Belgen de vereniging Asiles des soldats invalides belges op. Zij lieten architect Fernand Delbrassinne in de jaren 1923-1924 een nieuwe wijk bouwen van 40 huizen in cottage-geïnspireerde stijl. Laure Bouvier-Washer en haar echtgenote Alfred Bouvier doneerden het meeste geld voor dat project. De oorlogsinvaliden mochten daar wonen tot hun dood. Julien: ‘Hier wonen afgezonderd tussen de velden, moet speciaal geweest zijn. Er woonden inderdaad mensen met afgezette ledematen.’ Viviane: ‘Mijn moeder had schrik toen ze hier voorbij moest, omdat er ook stoute mensen woonden. Waarschijnlijk door alles wat ze meegemaakt hadden.’ Als de invaliden overleden, gingen de huizen naar de staat, die ze dan weer verkocht. ‘Wij waren de laatsten die zo’n huis kochten van de staat. ‘Villa à vendre’ stond er, maar het huis was toen veel kleiner dan nu. Er was nog veel werk aan’, weet Julien nog al te goed.

Met de bus naar Brussel

In de loop der jaren zagen Julien en Viviane veel veranderen. ’Ongelooflijk veel’, zegt Viviane. ‘Vroeger had je de tram die naar Sterrebeek reed en de kermis beneden.’ Julien: ‘En het treintje van de Leopoldwijk in Brussel naar Tervuren. Uitgaan in het centrum van Brussel deed je met de bus. Dan kon je niet te lang blijven hangen of je kon te voet naar huis.’

Viviane: ‘In Kraainem had je discotheek Safari en soms een bal van de KAV, het Davidsfonds of de fanfare. Maar wij gingen dikwijls naar de Egmont, een café aan de Beurs in Brussel waar de Vlaamse jeugd samenkwam. Dan reden we met de rode bus tot aan het Noordstation en wandelden dan de Nieuwstraat door. Tegen middernacht moesten we zorgen dat we terug aan de bushalte waren.’

Ondertussen hebben Julien en Viviane twee dochters die het huis uit zijn, en vijf kleinkinderen. Soms keren ze nog terug naar Brussel. Julien is een wandelaar die in de loop der jaren de GR5-wandelroute van Holland naar Nice liep in verschillende etappes. Eenmaal per maand organiseert hij een wandeling met Okra. Met Viviane trekt hij er ook vaak op uit. Daarnaast is hij al 50 jaar bloedgever, goed voor 180 bloedafnames Elke donderdag begeleidt hij de bus die mensen naar het ontmoetingscentrum Cammeland brengt voor een middagmaaltijd en animatie. Dat vrijwilligerswerk doet Viviane en Julien deugd: ‘We vinden dat tof. Er zijn koppels en alleenstaande mensen bij tot 90 jaar. Je krijgt veel van hen terug. Ze komen om te eten en babbelen, daarna bloem te schikken, bingo of rummikub te spelen. Dat is hun zondag. Dat moment kunnen ze niet missen.’

Tekst: Michaël Bello
Uit: Lijsterbeskrant mei 2023