Eric Marion, gepensioneerde arts bij het leger en in Sint-Lukas

‘Ik ijverde ervoor om spoedarts als specialisatie te erkennen’

We ontmoetten Eric Marion op een voor hem vertrouwde plek: de Foyer in de Lijsterbes. Hij is een echte Kraainemnaar. ‘Ik woon al ongeveer 56 jaar in Kraainem, sinds mijn 13e. Mijn eerste levensjaren woonde ik met mijn ouders in Sterrebeek’, zegt Eric. Hij heeft er een prachtige kindertijd beleefd, nog voor de aanleg van de Woluwelaan, het Shopping Centrum of de metro. ‘Met de fiets reed ik met een tiental andere kinderen naar de Sint-Jozefsschool door wat we toen de vallée de la sorcière noemden, omdat er nauwelijks wegen waren.’

Carnavalsstoeten en voetbal

Eric Marion nam vroeger ook deel aan het gemeenschapsleven, dat nu minder intens is. ‘Toen had je de carnavalsstoet waar we aan deelnamen met de Zemmerclub, een grote bende. Maar vandaag zijn er minder mensen die zich op regelmatige basis engageren.’ Marion volgt wel nog de exploten van voetbalclub Union Sint-Gillis omwille van de sfeer en zijn twee zonen die voetbal spelen. Maar voor een uitstap naar de stad, verkiest hij Leuven boven Brussel. ‘Dat komt door het studentenleven vroeger. Toen kocht ik vaak boeken over geneeskunde in de gespecialiseerde boekhandel Fonteyn. Die boekhandel bestaat nu niet meer.’ Toch leest hij nog steeds over geneeskunde. ‘Voor de behandeling van een septische shock (een val van de bloeddruk waardoor organen te weinig zuurstof dreigen te krijgen, red.) dienden de artsen vroeger veel vocht toe, en nu veel minder. Waarom zijn we van mening veranderd? Dat interesseert me.’

Luitenant-kolonel-geneesheer in het leger

Die interesse is geen toeval. Marion heeft een lange carrière achter de rug in de militaire en burgergeneeskunde. Zijn vader was zestien toen hij na de Tweede Wereldoorlog tekende als beroepsmilitair en is geëindigd als adjudant-chef. Marion zelf heeft zijn carrière beëindigd als luitenant-kolonel-geneesheer. In zijn jeugd was hij één van de laatsten die in de Kadettenschool in Laken naar de middelbare school ging om Latijn-wiskunde te studeren. Hij bleek een goede student, maar de keuze voor geneeskunde was een toeval. ‘Ik moest eigenlijk polytechniek studeren aan de Militaire School, maar dat wilde ik niet. Daarom begon ik aan geneeskunde in Leuven. Na twee à drie jaar is dat een hobby geworden.’ Marion werd algemeen internist, specialist intensieve zorgen én spoeden rampgeneeskunde. Hij werkte halftijds in het leger en halftijds in het burgerleven. Zijn militaire loopbaan begon met een opleiding in Duitsland. Daarna werkte hij in het militair ziekenhuis s van Neder-over-Heembeek met het bekende brandwondencentrum. Daar was hij diensthoofd van de spoed én van de MUG-dienst. Het ziekenhuis speelde een belangrijke rol bij nationale rampen zoals de Switelbrand in Antwerpen in 1994, de gasramp in Ghislenghien en de aanslagen in Zaventem en Brussel in 2016.

In 1992 ging Marion op buitenlandse missie in de Baranja in ex-Joegoslavië, met het Belgisch bataljon Belbat II. ‘Dat was een goede tijd voor de medische eenheid. Net zoals in de televisieserie M.A.S.H. (uit de jaren 70, red.) hadden we niet veel te doen. Daarom vroegen we toestemming om met onze kleine ziekenwagen in de dorpen rond Osijek aan de burgemeesters te vragen waar we konden helpen. De ene dag gingen we bij Serviërs op huisbezoek, de andere bij Kroaten of bij de Hongaarse minderheid. Zo kregen we een uitstekend contact met de bevolking. Een oude vrouw in een hoeve met een zweer aan haar been die we vaak verzorgden, bleek de moeder van een kolonel, die ons hartelijk bedankte. Zo kwamen we ’s avonds soms met flessen wijn terug naar het kamp (lacht). Af en toe konden we militaire informatie doorspelen aan onze korpscommandant.'

Spoed als nieuwe specialisatie

Ook in de burgergeneeskunde presteerde Marion op het hoogste niveau. Hij werkte 42 jaar in het Universitair Ziekenhuis Sint-Lukas, waar hij ook de supervisie van de spoeddienst deed. Maar daarvoor moest hij er eerst ijveren om spoed als een specialisatie te erkennen. Tot begin jaren 90 was een spoeddienst vaak niet meer dan de ingang van het ziekenhuis, waar orthopedisten, chirurgen of internisten de leiding hadden. ‘We hebben dan met de grote spoeddiensten van het land zoals die van Leuven, Brussel en Brugge geijverd om spoed als nieuwe specialisatie te erkennen zodat de afdeling over de nodige middelen kon beschikken. Daarmee volgden we het voorbeeld van landen in Noord-Europa en hebben we de mortaliteit sterk verminderd. Voor levensbedreigende gevallen zoals een hartinfarct stuurt de MUG ter plaatse een elektrocardiogram door dat een specialist in het ziekenhuis al bekijkt.’

Uiteindelijk beëindigde Marion zijn carrière als medisch directeur van alle spoed- en MUG-diensten in Brussel. Coördineren was zijn ding. Maar Marion heeft vragen bij de versnippering van de medische zorg in ons land. ‘We hebben zeven brandwondencentra. In Denemarken is één voldoende. Voor gevallen van CVA (een beroerte of cerebrovasculair accident, red.) hebben we in Brussel drie gespecialiseerde instellingen en tien in heel België. Ook dat kan eenvoudiger.’

Tekst: Michaël Bellon
Uit: Lijsterbeskrant mei 2023